VENTRIKELFIBRILLEREN

Hartritmestoornissen op jonge leeftijd hebben vaak een erfelijke oorzaak. Er kan onderscheid gemaakt worden tussen primaire- en secundaire hartritmestoornissen.

Bij primaire hartritmestoornissen is sprake van een structureel normaal hart, waarbij dus geen afwijkingen aan de hartspier te zien zijn. Deze worden veroorzaakt door aandoeningen waarbij er sprake is van een verstoorde elektrische geleiding. Dit zijn aandoeningen zoals het lange QT syndroom, het Brugada syndroom en catecholaminerge polymorfe ventriculaire tachycardie (CPVT).

Bij secundaire aritmieën is wel sprake van structurele afwijkingen aan de hartspier. Hiervan is sprake bij cardiomyopathieën.

Deze erfelijke hartaandoeningen kunnen leiden tot ernstige hartritmestoornissen (ventrikelfibrilleren), maar het is ook mogelijk dat patiënten geen ziekteverschijnselen ontwikkelen. Ook niet-erfelijke oorzaken kunnen ventrikelfibrilleren veroorzaken, zoals een hartklepafwijking of een ontsteking aan de hartspier.

Bij ventrikelfibrilleren wordt iemand plots onwel en raakt hij/zij buiten bewustzijn. Er is bovendien geen polsslag voelbaar (hartstilstand). Soms voelt de patiënt vlak daarvoor duizeligheid, pijn op de borst, benauwdheid of hartkloppingen. In de periode voorafgaand aan de hartstilstand kunnen patiënten klachten hebben als pijn op de borst, hartkloppingen, onverklaarde wegrakingen, kortademigheid, vermoeidheid of duizelingen, die met de hartstilstand te maken hebben.

Kamerfibrilleren gaat nooit spontaan over. Patiënten met ventrikelfibrilleren dienen gereanimeerd te worden. Na succesvolle reanimatie is de behandeling gericht op het voorkomen van kamerfibrilleren.

Vaak met medicatie en in enkele gevallen met een ICD, wordt getracht ventrikelfibrilleren in de toekomst te voorkomen.